Geçtiğimiz yıl Bakü’de düzenlenen 57. Eurovision
Şarkı Yarışması’nda eğlenceli şarkısı “Love Me Back”i heyecanlı bir
performansla izleyiciye sunan Can Bonomo, yarışmadan yedincilikle ayrılmıştı.
Yarışmadan hemen önce klibinde Sümer Tilmaç’ın oynadığı “Ali Baba” yorumuyla
karşımıza çıkan Bonomo’nun ikinci albümü “Aşktan ve Gariplikten” ise 8 Aralık
2012’de piyasaya sürüldü.
Yine Can Saban prodüktörlüğünde kaydedilen ve
kesinlikle hayal kırıklığına uğratmayan “Aşktan ve Gariplikten”de 13 şarkı
bulunuyor. Şarkılar hakkındaki kısa yorumlarımızı paylaşacağız:
1-) “Başkan”: Albümün ilk şarkısı, geçtiğimiz
mayısta tekli olarak piyasaya sürülen “Ali Baba”yı saymazsak klibi çekilen ilk
şarkı aynı zamanda. Kendi adıma, Bonomo’nun ilk albümünden dinlediğim ilk şarkı
olan “Şaşkın”ı ilk dinleyişimde nasıl burun kıvırdıysam, bu albümden dinlediğim
ilk şarkıya, yani “Başkan”a da ilk seferde “Pek olmamış sanki” diye yorum
yapmıştım. Ancak “Şaşkın”da olduğu gibi “Başkan”ı dinledikçe fikrim değişti.
Şarkı gayet iyi olmuş; Can Bonomo da vokalinin “Meczup”taki vokalinden fersah
fersah ileride olduğunu daha ilk şarkıdan göstermek istemiş sanki. İyi bir
açılış ve çıkış şarkısı “Başkan”.
2-) “Maşrapa”: İkinci şarkı klasik bir Bonomo
şarkısı olmuş – kelime oyunları, uyaklar ve tabii ki alkol. Pek uzun
sürmemesine rağmen bayağı eğlenceli, kullanılan müzik aletlerinin çeşitliliği
de renk katmış. Albümde ön plana çıkabilecek kadar değil, ama ben bu şarkıyı da
beğendim. “Ben gemi, sen o ıssız liman” diyerek sevgili Bonomo “Love Me Back”e de bir taş atıyor sanki.
3-) “Basması Pembe”: Şarkı biraz Kurban’ın bilhassa
ilk zamanlarında yaptığı şarkıları andırıyor. “Başkan” ile yükselen beklentiyi
karşılayan ve albümün kalanını daha bir merakla dinlemenize sebep olacak kadar
güzel bir şarkı olmuş.
4-) “Defol”:
Bonomo’nun albüm piyasaya sürülmeden evvel canlı performanslarında da yer
verdiği, dolayısıyla dinleyicinin önceden bildiği bir şarkı “Defol”. Bir kesim
eski halinin daha iyi olduğunu düşünse de bu hali de bayağı hoş olmuş bizce. Gitarlar,
vurmalı çalgılar ve yaylıların etkisi büyük.
5-) “İyi Ki Doğdun”: Albümün ikinci klibinin
çekileceği şarkı, yine yaylıların etkin kullanımıyla ön plana çıkıyor.
Özellikle nakaratı ise dile çok çabuk dolanıyor ve Bonomo’nun yazdığı şarkı
sözleri ele alındığında “Meczup”tan çok daha yükseklerde olduğunu kanıtlıyor “İyi
Ki Doğdun”.
6-) “Abla”: Özellikle geçişleri başarılı olan ve
aslında gayet sakin başlayan şarkı, nakarat itibarı ile coşuyor. Albümün “Min
El Aşk ve Min El Garaib” ile birlikte en sert şarkısı, ayrıca Bonomo’nun bu
albümle diğerinden daha yüksek sesle bir şeyler anlatmaya çalıştığının
göstergelerinden biri gibi.
7-) “Derda
(Koy Bi’ Rakı Şişeden)”: “Aşktan ve Gariplikten”i ilk dinleyişte dikkati en çok
çeken şarkı, yavaş tempoda olmamasına karşın derin bir hüzün taşıyor.
Bonomo’nun vefat eden annesi için yazdığı “Derda”, albümün kesinlikle en iyisi.
8-) “Min El-Aşk ve Min El-Garaib”: Bonomo, İhsan
Oktay Anar’ın kült romanı “Puslu Kıtalar Atlası”ndan öykünerek yazdığı bu
şarkıda da “Vur-kaç ve alengir, dünya ne acayip” diyor. Albüme (bir nevi)
ismini veren sert parça, fena halde dile dolanıyor.
9-) “Olmaz
Sensiz”: Sonundaki keman solonun özellikle dikkat çektiği bu şarkı, ilk
albümdeki “Hep Bi’ Derdi Olur”un nakaratındaki coşkuya benzer bir coşku
yaşatıyor. Enstrümanların uyumunun da hakkını vermek gerek.
10-) “Ali Baba”: Mayıs 2012’de tekli olarak piyasaya
sürülen ve klibinde Sümer Tilmaç’ın da yer aldığı “Ali Baba”, sanatçının
albümden evvel canlı performanslarında yer alıyordu. Bonomo çocukluğumuzdan
beri ezbere bildiğimiz “Ali Baba”ya ve Sadri Alışık’a bir saygı duruşunda
bulunmak istemiş. Gayet güzel bir yorum, klibi de hiç fena değil.
11-) “Haberler
İyi Paşam”: Hiciv dolu sözlere sahip şarkı, Nazım Hikmet’ten feyz alıp karanlık
sözlerine karşın eğlenceli melodisiyle tabiri caizse ‘farklı’ bir deneyim
sunuyor. “Yok hiç çizmeyi aşan” diyen Bonomo, hem geçmiş hem bugün hakkında
yergi dolu sözler sarf ediyor.
12-) “Son”: “Veysel” öncesi vedasına hazırlanan
Bonomo, “Son” ile üzülmeyip yeni bir öykü daha bulunmasını istiyor. Eşlik
etmesi pek keyifli olan parçanın canlı icrası da gayet hoş.
13-) “Veysel”: Bir başka saygı duruşu da Aşık Veysel
için. Albümün ağır topu, etkileyici kapanış şarkısı. Bağlama ise olmazsa
olmazı.
Başarılı yönetmen Bryan Singer’ın hayranlardan pek yüz bulmayan filmi “Superman Returns”den altı yıl sonra gösterime girecek “Man of Steel” 2013’ün merakla beklenen filmleri
listelerinde hep üst sıralarda yer aladursun, biz de – her ne kadar bazı
insanlar filmi şimdiden yönetmenin kendisinden çok yapımcı Christopher Nolan’a
mal etmiş olsalar da – Zack Snyder’ın filmografisine kısaca bir değinelim
dedik. 
“Dawn of the Dead”: Snyder’ın ilk uzun metrajlı
filmi, George A. Romero’nun kült olmuş “Ölüler” üçlemesinin ikinci (ve çoğunluk
tarafından en çok sevilen) filmi “Dawn of the Dead”in yeniden çevrimiydi.
Yeniden çevrimlerin artmaya başladığı zamanda, 2004’te gösterime giren film, kapitalizm
ve tüketim toplumu eleştirilerine karşın Romero’nun filmlerindeki kadar sosyal
mesaj iletme kaygısı gütmüyor, aksiyon ve gerilimi ön plana taşıyordu. Sonraki
yıllarda oyunculuğundan ziyade yazarlık ve yönetmenliğiyle ön plana çıkan Sarah
Polley ve Ving Rhames’in başrolde olduğu “Dawn of the Dead”te, zombiler
Romero’nun filmindeki gibi yavaş hareket etmiyordu. Bu da, bazılarınca hoş
karşılanmasa da, filmin heyecan dozunu artırmaya yönelikti. Gerçekten gayet iyi
aksiyon sahnelerine yer veren film, özellikle doğum sahnesinde yarattığı
gerilim ve bitiş jeneriğiyle şaşırtmayı başarıyordu. Yönetmen Zack Snyder da bazı
plan ve sekanslarda ileriki yıllarda yapacaklarının sinyallerini veriyordu
sanki. 
“300”: Yönetmenin ikinci uzun metrajlı filmi,
gösterime girdiği vakitlerde doğu-batı ayrımcılığı ve ırkçılık gibi konulara
değindiği düşünüldüğü için (Filmde Persler kadınsı ve/veya ucube, Spartalılar
düzgün görünümlü, onurlu savaşçılar olarak resmediliyordu) bayağı eleştiri
konusu olmuştu. “Sin City”den tanıdığımız Frank Miller ve Lynn Varley‘nin aynı
adlı çizgi romanından uyarlanan “300”, bilhassa çizgi romanın estetiğinin
perdeye taşınması konusunda çok başarılı olması sebebiyle iyi eleştiriler de
aldı. Gerçekten de, filmin görsellik konusunda çok başarılı olduğu su
götürmezdi. Öyle ki, stili sonraki yıllarda çekilen “Spartacus” gibi dizileri
de etkiledi. Filmin başrol oyuncusu Gerard Butler’ın da yıldızı bu filmle daha
bir parladı. Yapımcılar ise Snyder’a daha çok güvenecek ve uyarlanması pek zor
olan bir çizgi romanı, “Watchmen”i ona teslim edeceklerdi. 
“Watchmen”: Ünlü yönetmen Terry Gilliam’ın yönetmek
için epey çabaladığı “Watchmen”, imza attığı “300”ın başarısı üzerine Zack
Snyder’a teslim edildi. Alan Moore’un aynı adlı çok sevilen çizgi romanından
uyarlanan “Watchmen”, bazılarınca fazla ağır aksak bulunup beğenilmedi, ancak genel olarak “300”tan daha iyi eleştiriler aldı. Alan Moore filmin
uyarlanmasına (her zaman olduğu gibi) karşı çıkmış hatta filmi kesinlikle
izlemeyeceğini belirtmiş olsa da, “Watchmen” insan doğası, kahramanların diğer
yüzleri gibi alışılmadık konulara değinmesi ve politik göndermeleriyle yine de
eleştirmenlerin ve çizgi romanın hayranlarının bir kısmının gönlüne girmeyi
başardı. 
“Legend of the Guardians: The Owls of Ga’Hoole”:
Kathryn Lasky’nin “Guardians of Ga’Hoole” adlı kitap serisinden uyarlanan film,
yönetmenin ilk (ve şimdilik tek) animasyon filmi. Gösterime üç boyutlu giren
“Legend of the Guardians: The Owls of Ga’Hoole”da, yönetmenin sıklıkla
kullandığı etkileyici ağır çekimler ve görsellik muazzamdı. Hak ettiği ilgiyi
nedense göremeyen ve pek de iyi eleştiriler almayan “Legend of the Guardians:
The Owls of Ga’Hoole”un seslendirme kadrosunda, yönetmenle “300”ta da çalışan
David Wenham, Sam Neill, Abbie Cornish, Geoffrey Rush, Helen Mirren ve Hugo
Weaving gibi isimler vardı. 
“Sucker Punch”: “Legend of the Guardians: The Owls
of Ga’Hoole”dan bir yıl sonra, 2011’de gösterime giren “Sucker Punch”, nedense
yerden yere vurulan ve çok çok az kişi tarafından takdir gören bir “geek
flick”ti. Harikulade bir görselliğe ve (belki sonlarında izlediğimiz, trende
geçen sekans hariç) son derece etkin aksiyon sahnelerine sahip filmin
alametifarikası ise müzikleriydi. Snyder’ın şarkı seçimi konusunda neredeyse
Quentin Tarantino kadar başarılı olduğunu bu filmle anlamış olduk; zira “Dawn
of the Dead” ve “Legend of the Guardians: The Owls of Ga’Hoole”un ardından bu
film de şarkılarıyla aklımızı çelmeyi başarıyordu. Babydoll (Emily Browning)
isimli genç bir kızın zorba üvey babası tarafından bir akıl hastanesine
kapatılmasını ve yanına aldığı birkaç genç kız ile bu hastaneden kaçma çabasını
anlatan film, “Legend of the Guardians: The Owls of Ga’Hoole”dan bile kötü
eleştiler aldı. Bizse, sonunda biraz tökezlese de “Sucker Punch”ın “steampunk”
estetiğinin başarıyla kullanıldığı etkileyici bir b filmi olduğunu düşünüyoruz. 
