“Alper Kamu Cehennem Çiçeği”

“… ‘Tanrı gibi düşün,’ dedi babam, ki böyle bir yanıtı hiç beklemiyordum. ‘İnanıyorsan var olup olmaması pek önemli değildir. Ayrıca en büyük inkarcının da en inançlının da içinde bir nebze kuşku vardır. Ve elbette ki, aşk da Tanrı da ölümsüzdür.’”

İkinci romanı “Oğullar ve Rencide Ruhlar”dan dokuz yıl sonra, Alper Canıgüz küçük dedektif Alper Kamu’yu (İsim bir yerlerden tanıdık mı geldi?) tekrar hayatımıza itiyor. Dokuz yıl sonra hala beş yaşında olan zehir hafiye Alper Kamu’nun kara mizah dolu yaşamını, kötü kapağı ve çok kötü ismine rağmen hemen sahip olup okunacak bir yetiyle kağıda yansıtan Canıgüz, kalemine bir kez daha hayran bırakmayı başarıyor. 

Psikopatlık konusunda Stewie Griffin’den hallice başkahramanımız Alper, bu kitapta kendisine bakıcılık yapan, ilkokulu bile bitirememiş Hatice ablasına aşık oluyor. Ayrıca mahallesine yeni taşınan, Ümit adlı Siirtli çocuğun kardeşinin ölümü ardındaki sır perdesini aralamaya çalışıyor. Bunları yaparken de, boyundan, hatta zaman zaman hayatın kendisinden dahi büyük cümleler kurarak kendisine bir kez daha imrenmemizi sağlıyor. Bir solukta okunan kitaplar yazan Alper Canıgüz’ün yeteneğinin sırrı da burada yatıyor zaten: Kamu’nun gidiş-gelişlerini kitaba başarıyla yediren yazar, ‘büyük cümleler kurma’nın ağdalı ve karmaşık cümleler kurmakla eşdeğer olmadığını bize kanıtlarcasına, sevmemenin pek mümkün olmadığı başkahramanının dilinden mükemmel aforizmalar sunuyor. 

“Hayatı anlıyorum,” dedim. “Sadece kabullenemiyorum.” 

Eser derecede polisiye içeren, harika ve samimice bir mizah anlayışıyla irdelenmiş aile, arkadaşlık ilişkileri ve son derece etkin deyişlerle dolu “Alper Kamu Cehennem Çiçeği”, en az selefi “Oğullar ve Rencide Ruhlar” kadar akıcı ve iyi bir roman. “Tatlı Rüyalar”dan fersah fersah ileride olması da cabası. Duygusal ve birçok okurda ters köşe etkisi yapan sonuna dek elinizden bırakamama olasılığınız yüksek, o nedenle bir şans verin deriz. Ancak okumadıysanız önceliğiniz “Oğullar ve Rencide Ruhlar” olmalı.